Ημέρα Δισκοπωλείου 2012

Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά στο σινάφι των ανθρώπων που ασχολούνται με τη μουσική είναι η προτίμησή τους για το φυσικό format της μουσικής. Είναι σίγουρο ότι όλοι μας έχουμε επενδύσει πολλά από τα χρήματα που έχουν κατά καιρούς περάσει από τα χέρια μας στην αγορά δίσκων, cd's, βινυλίων, ep's και ο,τιδήποτε άλλο σχετικό. Σίγουρα έχουμε φάει καζούρα από φίλους που δεν έχουν κολλήσει το ίδιο, υπέροχο και ανίατο μικρόβιο με εμάς. Και σίγουρα σε περίπτωση φωτιάς θα πάρουμε μια μεγάλη αγκαλιά τη δισκοθήκη για να τη σώσουμε την ώρα που η γυναίκα/γκόμενα/μάνα/αδελφή μας θα μας τραβάει από το μαλλί προς την έξοδο.

Χωρίς αμφιβολία, αλλιώς εκτιμά κανείς ένα δίσκο που είναι τοποθετημένος στην επιφάνεια εργασίας και αλλιώς έχοντας το booklet ή το gatefold στα χέρια του. Είναι η άρρηκτη σύνδεση του artwork με τη μουσική, είναι οι σημειώσεις του καλλιτέχνη, διάολε, ακόμα και η μυρωδιά του χαρτιού!

Μετά τα τερτίπια τόσο των ακροατών (downloading, δεκαεξάχρονοι ξερόλες με ηλεκτρονικές δισκοθήκες τριών γενεών και άδεια μουσική καρδιά, σόλες που δεν έχουν λιώσει σε πατώματα δισκάδικων) αλλά και της μουσικής βιομηχανίας (παράλογα υψηλές τιμές, επανακυκλοφορίες περσινών δίσκων την ώρα που εκατοντάδες off print χτυπάνε τριψήφιους αριθμούς στο e-bay) και ό,τι αυτά συνεπάγονται στη ζωή της μπάντας (μετριότατοι δίσκοι-αφορμή για περιοδεία, πρωινές δουλειές, επανηχογραφήσεις δίσκων που κάποτε μοσχοπούλησαν), μας έρχεται ο ετήσιος θεσμός της Ημέρας Δισκοπωλείου, καθιερωμένος κάθε τρίτο Σάββατο του Απρίλη.

Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο μπορεί να σώσει την κατάσταση. Μπορεί όμως να είναι ένα έναυσμα για τη γενιά του downloading, τη γενιά που αγόρασε το πρώτο της άλμπουμ Iron Maiden στα περίπτερα, να γοητευτεί από τη μουσική ως ένα έργο τέχνης, ως ένα υλικό με σάρκα και οστά, όχι ένα μάτσο bytes. Να βγει από το high tech καβούκι του υπολογιστή και να γνωρίσει κόσμο. Το ίδιο ισχύει και για τους «παλιούς που κουράστηκαν πια βρε αδελφέ».

Ξέρω ότι εν μέσω κρίσης όλα αυτά ίσως ακούγονται σωστά αλλά ανέφικτα. Βλέπω όμως τη μουσική σαν ένα από τα κορυφαία όργανα σωτηρίας του μυαλού και της ψυχής μας, οφείλω λοιπόν να την αντιμετωπίσω με αισιοδοξία, παρά τα όποια ζόρια τραβάμε. Όποιος θεωρεί τα παραπάνω δογματικά, μπορεί να συνεχίσει να απολαμβάνει την περιπετειώδη διαδρομή από το torrent στο ψιλικατζίδικο με μια στάση στα i-tunes. Οι υπόλοιποι ας πάμε μια τσάρκα στα δισκάδικα 21 Απριλίου, κι ας μη μας περισσεύει μία!

Tags: Record Store Day